پارسیان غرب
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
توجه پارسیان به
اروپا و غرب به سده دوازدهم باز می‌گردد.
اولین پارسی در ۱۱۳۵/۱۷۲۳ به انگلستان رفت، اما عزیمت گروهیِ آنان در اواسط سده سیزدهم/ نوزدهم و بیشتر با هدف
تحصیل و فراگیری فن آوری، بویژه
نساجی، بود.
حضور پارسیان در انگلستان بزودی با هدفهای تجاری همراه شد.
در واقع، اولین
تجارتخانه هندی در انگلستان، از آنِ برادران پارسی کاما بود که در ۱۲۷۱/۱۸۵۵ در لندن و لیورپول
افتتاح شد.
در ۱۲۷۷/۱۸۶۱ پارسیان اولین جامعه مذهبی آسیایی در انگلستان بودند که در همان سال موفق به خرید ملکی برای احداث
گورستان شدند.
تا پیش از جنگ جهانی دوم حدود دویست پارسی در انگلستان اقامت داشتند، اما بیشتر پارسیان، همراه دیگر آسیاییهای جنوبی، در دهه ۱۳۴۰ش/ ۱۹۶۰ به انگلستان رفتند.
پارسیان
مهاجر اغلب تحصیلکرده (۷۰% با تحصیلات دانشگاهی) و متخصص بودند و بیشتر در لندن متمرکز شدند.
از اواخر این دهه، آنان
کانادا و
امریکا و در دهه ۱۳۵۰ش/ ۱۹۷۰،
استرالیا را برای سکونت برگزیدند.
در دهه های بعد، در پی
سقوط محمدرضا پهلوی در ایران، مهاجرت زرتشتیان
ایران به این سرزمینها شدت یافت.
اکنون جامعه زرتشتی در
نیویورک صاحب
بنیاد و املاک خاص خود است.
بناهای ویژه آنان، در نیویورک (۱۳۵۶ ش/ ۱۹۷۷)، لس آنجلس (۱۳۶۱ ش/ ۱۹۸۲) و شیکاگو (۱۳۶۲ ش/ ۱۹۸۳) گشوده شده است.
در ونکوور (۱۳۵۹ ش/ ۱۹۸۰) و تورنتو (۱۳۶۶ ش/ ۱۹۸۷) این نهادهای زرتشتی کار خود را آغاز کرده اند.
کانون فرهنگی زرتشتیان در ونکوور، از مهر ۱۳۷۳/ اکتبر ۱۹۹۴ آغاز به کار کرده است.
برخی از عناوین نشریات آن، نگرانی عمیق زرتشتیان را از
مستحیل شدن در جامعه غربی نشان می‌دهد.
بیشتر این پارسیان یا زرتشتیان ایرانی
مهاجر به امریکا تحصیلکرده اند.
جمعیت آنان
جوان است و نرخ
تولد در جامعه آنان، از نرخ
مرگ و میر بیشتر است.
در استرالیا مرکز مهم
مهاجرت پارسیان، سیدنی و ملبورن است.
در ۱۳۵۰ش/ ۱۹۷۱ «انجمن زرتشتیان استرالیایی» در سیدنی تشکیل و در ۱۳۶۵ش/ ۱۹۸۶ بنای آن
افتتاح شد.
در ۱۳۶۶ ش/ ۱۹۸۷ شعبه این انجمن در ملبورن گشایش یافت.
جمعیت پارسیان در استرالیا، در دهه هشتاد میلادی کمتر از هزار تن بوده اما روندی رو به افزایش داشته است.
پرجمعیت ترین جامعه پارسی غرب، در لندن و سپس در تورنتوی کاناداست
(۱) ایرج پورکریمی، «گزارشی کوتاه از چگونگی بنیان گزاری ' کانون فرهنگی زرتشتیان، در ونکوور کانادا»، چیستا، سال ۱۶، ش ۱ (مهر ۱۳۷۷).
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «پارسیان»، شماره۲۵۹۱.
