مَنَام (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَنَام:(لَمْ تَمُتْ في مَنَامِها) «مَنَام» از مادّه «
نَوْم»
معناى مصدرى دارد و به معناى «نوم» (خواب) است.
(اللَّهُ يَتَوَفَّى الْأَنفُسَ حِينَ مَوْتِهَا وَ الَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنَامِهَا فَيُمْسِكُ الَّتِي قَضَى عَلَيْهَا الْمَوْتَ وَ يُرْسِلُ الْأُخْرَى إِلَى أَجَلٍ مُسَمًّى إِنَّ فِي ذَلِكَ لَآيَاتٍ لِّقَوْمٍ يَتَفَكَّرُونَ) (
خداوند ارواح را به هنگام
مرگ قبض مى‌كند، و روح كسانى را كه نمرده‌اند نيز به هنگام
خواب مى‌گيرد؛ سپس ارواح كسانى كه فرمان مرگشان را صادر كرده نگه مى‌دارد و ارواح ديگرى را كه بايد زنده بمانند باز مى‌گرداند تا سر آمدى معيّن؛ در اين امر نشانه‌هاى روشنى است براى كسانى كه مى‌انديشند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
(وَ الَّتِي لَمْ تَمُتْ فِي مَنامِها) اين جمله عطف است بر كلمه أنفس در جمله قبلى و ظاهرا كلمه منام اسم زمان و متعلق به كلمه يتوفى باشد. و تقدير آيه يتوفى الانفس التي لم تمت فى وقت نومها باشد، يعنى و آن أنفسى كه در هنگام خواب نمرده‌اند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «مَنَام»، ص۵۵۶.
