مَعایِش (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
مَعايِش:(لَكُمْ فيها مَعايِشَ) «مَعايِش» از مادّه «
عَیْش» جمع «
مَعِيشة» وسيله و نيازمندى‌هاى زندگى
انسان است، كه گاهى خود به دنبال آن مى‌رود، و گاهى آن، به سراغ او مى‌آيد.
گرچه بعضى از
مفسران كلمه
«معايش» را تنها به زراعت و گياهان و يا خوردنى‌ها و نوشيدنى‌ها تفسير كرده‌اند، ولى پيدا است، مفهوم لغت كاملًا وسيع است و تمام وسائل حيات را شامل مى‌شود.
(وَ جَعَلْنَا لَكُمْ فِيهَا مَعَايِشَ وَ مَن لَّسْتُمْ لَهُ بِرَازِقِينَ) (و براى شما انواع وسايل زندگى در آن قرار داديم؛ همچنين براى كسانى كه شما نمى‌توانيد به آنها روزى دهيد.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: معايش جمع معيشت است، كه به معناى چيزهايى است كه مايه زندگى جانداران و ادامه حيات آنان است، از قبيل خوردنيها، آشاميدنى‌ها و غير آن دو. البته به صورت مصدر يعنى عيش و معاش هم مى‌آيد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، بر گرفته از مقاله «مَعایِش»، ص۵۳۶.
