• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

محمد بن عبدالرحمن اموی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



محمد بن عبدالرحمن اموی، از امیران قرن سوم قمری دولت امویان‌ در اندلس بود. به بیان تاریخ‌نگاران وی سخنور و ادیب و در حق زیردستان و رعیت خود بسیار نیکی می‌کرد و خردمند و عدالت‌پیشه بود.



ابوعبدالله، محمد بن عبدالرحمان بن حکم بن هشام اموی، از امیران دولت امویان‌ اندلس بود. مادرش اُمّ ولد و نامش بهیره بود. پس از مرگ پدرش در سال ۲۳۸ق به حکومت رسید و ایامش به کام بود. او در حق زیردستان و رعیت خود بسیار نیکی می‌کرد و خردمند و عدالت‌پیشه بود. اهالی شهرهای مستقل در دوران او دوستش می‌داشتند؛ تا آن‌جا که بنی مدرار در «سجلماسه» و محمد بن افلح در «تاهرت» (که مستقل بودند) بدون مشورت با او و بدون نظرخواهی از او، برای رفع مشکلات خود، کمترین اقدامی نمی‌کردند و نظرش را محترم می‌شمردند.
او با فرنگیان بسیار جنگید و بر آنان تاخت. بسیاری از کارگزاران برضدش شورش کردند و او شورشیان را سرکوب کرد. از همه خلفای‌ اندلس بخشنده‌تر بود و علاوه بر این صفات، سخنور و ادیب نیز بود. در دوران او، عمر بن حفصون قیام کرد.
ابن عذاری می‌گوید: «او بسیج اجباری و پیوستن به سپاه را از اهل قرطبه برداشت و آنان را آزاد گذاشت تا اگر بخواهند داوطلبانه و بدون اجبار برای جهاد حرکت کنند و به سپاهیان بپیوندند. با این‌کار، نزد آنان محبوب شد و بسیار او را ستودند.» او بیش از پنجاه فرزند از خود به‌جا گذاشت. در قرطبه زاده شد و در همان‌جا در ۶۶ سالگی درگذشت. پس از او، پسرش منذر امیر شد.


۱. ابن ابار، محمد بن عبدالله، الحلة السیراء، ص۲۱۲.    
۲. ابن کثیر، اسماعیل بن عمر، البدایة و النهایه، ج۱۱، ص۵۱.    
۳. ابن عذاری مراکشی، محمد بن محمد، البیان المغرب، ج۲، ص۹۳.    
۴. ابن عذاری مراکشی، محمد بن محمد، البیان المغرب، ج۲، ص۱۰۹.    
۵. مقری تلمسانی، احمد بن محمد، نفح الطیب، ج۱، ص۳۰۰.    
۶. ذهبی، محمد بن احمد، العبر، ج۱، ص۳۹۴.    
۷. ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج۷، ص۷۰.    
۸. ابن اثیر، علی بن محمد، الکامل فی التاریخ، ج۷، ص۴۲۴.    
۹. صفدی، خلیل بن ایبک، الوافی بالوفیات، ج۳، ص۱۸۶.    
۱۰. حمیدی، محمد بن فتوح، جذوة المقتبس، ص۱۱.    
۱۱. ابن عمیره ظبی، احمد بن یحیی، بغیة الملتمس، ص۱۶.    
۱۲. زرکلی، خیرالدین، الاعلام، ج۶، ص۱۸۹.    


عبدالسلام ترمانینی، رویدادهای تاریخ اسلام، ترجمه پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی، ج۲، ص۱۱۵.






جعبه ابزار