• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

لفظ ظاهر

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



لفظ ظاهر، لفظ دارای ظهور در یک معنا، با احتمال خلاف مرجوح است.



لفظ ظاهر، از اقسام الفاظ واضح بوده و عبارت است از لفظی که در معنای خود ظهور دارد؛ یعنی هر چند از شنیدن لفظ، اراده معنای دیگر احتمال داده می‌شود، اما آن احتمال ضعیف و مرجوح بوده و مانع ظهور در معنای مورد نظر نمی‌گردد؛

۱.۱ - مثال

در کلمه «فاقطعوا» در آیه : ﴿وَالسّارِقُ وَالسّارِقَةُ فَاقْطَعُوا اَیْدِیَهُما﴾ دو معنا احتمال داده می‌شود؛ یکی جدا ساختن دست از بدن و دیگری مجروح ساختن آن، ولی معنای اولی که رجحان دارد معنای ظاهری است.
در کتاب « مبادی الوصول الی علم الاصول » آمده است:
«الرابع: اللفظ المفید، ان لم یحتمل غیر مافهم عنه، فهو النص و ان احتمل فان تساویا فالمجمل والا فالراجح ظاهر والمرجوح مؤوّل».
[۴] اصول الفقه الاسلامی، زحیلی، وهبه، ج۱، ص۳۱۳.
[۵] اصول الفقه الاسلامی، زحیلی، وهبه، ج۱، ص۳۱۷.
[۶] اصول الفقه، زهیرالمالکی، محمد ابوالنور، ج۲، ص۱۶.



۱. مائده/سوره۵، آیه۳۸.    
۲. مبادی الوصول الی علم الاصول، علامه حلی، حسن بن یوسف، ص (۶۵-۶۳).    
۳. اصطلاحات الاصول، مشکینی، علی، ص۲۳۳.    
۴. اصول الفقه الاسلامی، زحیلی، وهبه، ج۱، ص۳۱۳.
۵. اصول الفقه الاسلامی، زحیلی، وهبه، ج۱، ص۳۱۷.
۶. اصول الفقه، زهیرالمالکی، محمد ابوالنور، ج۲، ص۱۶.



فرهنگ‌نامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۶۷۲، برگرفته از مقاله «لفظ ظاهر»۶۷۲.    

رده‌های این صفحه : الفاظ واضح




جعبه ابزار