امیر قوام‌الدین حسین اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
امیر قوام‌الدین حسین اصفهانی، از
فقهاء و
علمای اصفهان در
قرن دهم هجری در
دوره صفویه می‌باشد.
امیر قوام‌الدّین حسین اصفهانی، از
فقهاء و علمای
قرن دهم هجری است. در زمانی که
شاه اسماعیل صفوی برای فتح
خراسان به آنجا رفته بود، در رکاب او بود و سپس به دستور شاه اسماعیل جهت اداره امور شرعی مردم
بلخ به آنجا رفت و
شیعه امامیه را در آنجا رواج داد. چندی بعد به منصب قاضی‌القضاتی
اصفهان منصوب شده و به زادگاه خود بازگشت.
شاه طهماسب صفوی وی را با شراکت امیر جمال‌الدّین محمّد استرآبادی در سال ۹۳۰ق به صدارت برگزید.
پس از فوت استرآبادی،
میرنعمت‌اللّه حلّی در صدارت با او شریک شد.
امیر قوام‌الدّین در اواخر
عمر به علت کهولت سن قادر به انجام وظایف خود نبود و سرانجام در سال ۹۳۶ق به دیار باقی شتافت.
وی در
فقه،
حدیث،
ادبیات و خصوصاً
شعر و انشاء استاد بود. همواره در رعایت و حمایت از اهل فضل و
علم می‌کوشید و دقیقه‌ای از رعایت
تقوی و صلاح غافل نبود شعر نیز می‌سرود.
این بیت از اوست:
چون خیالت نرود، هرگزم از پیش نظر ••••• صد رهت بینم و گویم که خیالست مگر
در «تحفه سامی» و به پیروی از او در «
ریاض العلماء» نام او «حسن» نوشته شده که احتمالاً از اشتباهات کاتبان است. در سایر منابع معاصر قوام‌الدّین، نام او «حسین» ذکر شده است.
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۶۰۳-۶۰۴.
