• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

عربی (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



عربی (قرآن)، یکی از اوصاف قرآن را می‌گویند.



یکی از اسامی و صفات قرآن «عربی» است: (انا انزلناه قرآنا عربیا)؛ «ما آن را به صورت قرآنی عربی نازل کردیم». . «عربی» در لغت به معنای « زبان عربی » و نیز به معنای « سخن فصیح » آمده است.


لفظ «عربی» در قرآن نیز به همین دو معنا آمده است:

۲.۱ - معنای اول

نزول قرآن به عربی: (بلسان عربی مبین).
با توجه به مخاطبان نخستین و نیز شخص پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم که عرب زبانند، عربی بودن قرآن، طبیعی است؛ زیرا هر سخنور و دانشمندی می‌خواهد مطالب خویش را با زبان اصلی خود بیان کند یا بنویسد، و خداوند نیز برای پیامبران و پیام‌های خویش همین روش را به کار گرفته است: (وما ارسلنا من رسول الا بلسان قومه).
علاوه بر آن چه گفته شد، اگر قرآن به زبان عربی نبود، تحدی و هماوردطلبی قرآن برای مخاطبان اولیه آن که همه عرب زبان بودند، بی معنا می‌شد؛ زیرا محتوای پیام را نمی‌فهمیدند تا همانند آن را بیاورند، و این بهانه‌ای می‌شد برای منحرفان و مخالفان نبوت پیامبر صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم ؛ همان گونه که در آیات ۴۴ سوره فصلت ، ۱۹۸ سوره شعراء ، ۹۷ سوره مریم و ۱۰۳ سوره نحل به این امر اشاره شده است.

۲.۲ - معنای دوم

مقصود از «عربی» فصاحت و ابهام نداشتن قرآن است: (قرآنا عربیا غیر ذی عوج)؛ «قرآنی است فصیح و خالی از هرگونه کجی و نادرستی».
[۱۱] جر، خلیل، فرهنگ لاروس، ج۲، ص۱۴۳۶.
[۱۲] ابن منظور، محمد بن مکرم، ۶۳۰ - ۷۱۱ق، لسان العرب، ج۹، ص۱۱۳.
[۱۳] محمودی، مجتبی، قرآن درقرآن، ص۳۰.
[۱۴] مصباح، محمد تقی، ۱۳۱۳ -، قرآن شناسی، ج۱، ص۹۷.
[۱۵] مصباح، محمد تقی، ۱۳۱۳ -، قرآن شناسی، ج۱، ص۶۸.
[۱۶] سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۹۰.
[۱۸] رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۳۲.



۱. یوسف/سوره۱۲، آیه۲.    .
۲. شعراء/سوره۲۶، آیه۱۹۵.    .
۳. نحل/سوره۱۶، آیه۱۰۳.    .
۴. احقاف/سوره۴۶، آیه۱۲.    .
۵. ابراهیم/سوره۱۴، آیه۴.    .
۶. فصلت/سوره۴۱، آیه۴۴.    .
۷. شعراء/سوره۲۶، آیه۱۹۸.    .
۸. مریم/سوره۱۹، آیه۹۷.    .
۹. نحل/سوره۱۶، آیه۱۰۳.    .
۱۰. زمر/سوره۳۹، آیه۲۸.    .
۱۱. جر، خلیل، فرهنگ لاروس، ج۲، ص۱۴۳۶.
۱۲. ابن منظور، محمد بن مکرم، ۶۳۰ - ۷۱۱ق، لسان العرب، ج۹، ص۱۱۳.
۱۳. محمودی، مجتبی، قرآن درقرآن، ص۳۰.
۱۴. مصباح، محمد تقی، ۱۳۱۳ -، قرآن شناسی، ج۱، ص۹۷.
۱۵. مصباح، محمد تقی، ۱۳۱۳ -، قرآن شناسی، ج۱، ص۶۸.
۱۶. سیوطی، عبد الرحمان بن ابی بکر، ۸۴۹ - ۹۱۱ق، الاتقان فی علوم القرآن، ج۱، ص۱۹۰.
۱۷. زرکشی، محمد بن بهادر، ۷۴۵ - ۷۹۴ق، البرهان فی علوم القرآن (باحاشیه)، ج۱، ص۲۷۴.    
۱۸. رامیار، محمود، ۱۳۰۱ - ۱۳۶۳، تاریخ قرآن، ص۳۲.



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «عربی (قرآن)».    



جعبه ابزار