عبّ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عَبّ (به فتح عین) از
واژگان نهج البلاغه به معنای نوشیدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره خلقت آسمان‌ها و تهدید
طلحه و
زبیر و پیروان آنها از این واژه استفاده نموده است.
عَبّ به معنای نوشیدن آمده است.
«عَبَّ الماءَ عَبّاً: شربهُ»
عباب: بالا رفتن مثل بالا رفتن موج: «البَحرُ عُبَاباً: اِرتَفَعَ و كَثر موجُهُ»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در باره خلقت آسمان‌ها فرموده است:
«تَرُدُّ أَوَّلَهُ عَلَى آخِرِهِ، وَسَاجِيَهُ عَلَى مَائِرِهِ، حَتَّى عَبَّ عُبَابُهُ، وَرَمَى بِالزَّبَدِ رُكَامُهُ» «
باد اوّل آب را بآخرش برمی‌گردانید و ایستاده‌اش را بر متحرّکش می‌انداخت تا ارتفاعش بالا آمده، و متراکمش کف انداخت.»
(شرح‌های خطبه:
)
در تهدید طلحه و زبیر و پیروان آنها فرمود:
«وَايْمُ اللهِ لاَُفْرِطَنَّ لَهُمْ حَوْضاً أَنَا مَاتِحُهُ، لاَ يَصْدُرُونَ عَنْهُ بِرِيٍّ، وَلاَ يَعُبُّونَ بَعْدَهُ فِي حَسْي» یعنی به خدا قسم حوضی برای آنها پر می‌کنم که آبکش و ساقی آن خودم هستم از آن حوض با سیرابی بر نمی‌گردند (زیرا که آن، حوض
مرگ است) و بعد از آن حوض، از غدیری آبی به سر نمی‌کشند (چون مرده و از بین رفته‌اند).
(شرح‌های خطبه:
) رجوع شود به «حسی».
این ماده سه بار در
نهج البلاغه آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «عبّ»، ج۲، ص۶۹۴.
