• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

صفات مردم معاصر امام علی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



نشانه‌هایی که امام علی (علیه‌السلام) در خطبه ۲۳۳ نهج‌البلاغه از اهالی زمان خویش ذکر می‌کند، نشان از آن دارد که شیطان بر بسیاری از آن مردم تسلط یافته و این تسلط به حدی است که حق و حقگو در میان آنها کم شده است.



روزی امام علی (عليه‌السلام)، از خواهرزاده خود، جعدة بن هبیرة خواست، تا برای مردم سخن‌رانی کند. جعده بالای منبر رفت؛ اما وقتی مردم را دید، نتوانست صحبت کند و از منبر پایین آمد. امام علی (علیه‌السلام) خود سخن‌رانی را آغاز کرد و خطبه‌ای خواند.

۱.۱ - نکته اول

امام در ابتدای خطبه، به نکته‌ای اشاره کرد که مرتبط با ناتوانی جعدة در سخن‌رانی است: «به هوش باشید که زبان، پاره‌ای از انسان است و هرگاه آدمی آماده سخن‌گفتن نباشد، زبان نیز یارای گفتن ندارد، و موقعی که روح آدمی آمادگی گفتار داشته باشد، (زبان نیز) ناگزیر به سخن درمی‌آید. ما خود، فرمان‌روایان سخنیم و رشته‌ها و ریشه‌های آن، در ما تنیده است و شاخه‌های آن بر ما سایه افکنده است‌».
[۳] شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص ۳۵۴، گفتار ۲۳۳، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.


۱.۲ - نکته دوم

امام (علیه‌السلام) در ادامه سخن، به نکته دوم می‌پردازد و می‌فرماید:
«رحمت الهی بر شما باد! بدانید که شما در روزگاری به سر می‌برید که حق‌گویان، اندک‌اند و زبان از راست‌گویی کند است و پیرو حق، خوار و بی‌مقدار. مردمان این زمانه به نافرمانی خو گرفته‌اند و بر سازش‌کاری، با یک‌دیگر هم‌داستان شده‌اند. جوانشان بدخو، و پیرشان گناه‌کار، و دانایشان دو رو، و سخنرانشان چاپلوس است، کوچکشان به بزرگشان احترام نمی‌نهد، و نه توانگرانشان دست مستمندان را می‌گیرند».
[۵] شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص ۳۵۴، گفتار ۲۳۳، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.

نشانه‌هایی که امام علی (علیه‌السلام) از اهالی زمان خویش، ذکر می‌کند؛ نشان از آن دارد که شیطان بر بسیاری از آن مردم تسلط یافته و این تسلط به حدی است که حق و حقگو در میان آنها اندک شده است.
[۶] هاشمی خویی، میرزا حبیب الله‌، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، محقق، میانجی، ابراهیم‌، ج۱۵، ص۳۹، تهران‌، مکتبة الإسلامیة، چاپ چهارم‌، ۱۴۰۰ق‌.



این صفات امروزه نیز در میان مردم وجود دارد و در گذشته نیز به صورت مستمر میان مردم وجود داشته است. مردم هر زمانی،‌ مردم زمان‌های قبل از خود را پاک‌تر و خدایی‌تر می‌دانند؛ درحالی‌که در هر زمان، کم و بیش هم دین‌داران واقعی وجود دارند و هم افراد گمراه. این کلام امام نشان می‌دهد، معاصران ایشان که حضور و دوران حکومت امام معصوم را درک کرده‌اند نیز از این سیر، استثنا نبوده‌اند.
علاوه بر این، باید توجه داشت، امام افرادی را توصیف می‌کند که نه‌تنها حضور امام، بلکه دوران حکومت امام را نیز درک کرده‌اند و این نشان از آن دارد که رهبر جامعه به هر مقدار و اندازه، توانایی داشته باشد؛ اما اگر مردم، بر صراط مستقیم نباشند؛ مدینه فاضله‌ای تحقق پیدا نخواهد کرد.


۱. ابن أبی الحدید، عبدالحمید بن هبة الله، شرح نهج البلاغة، محقق، ابراهیم، محمد ابوالفضل، ج۱۳،‌ ص۱۳، قم، مکتبة آیة الله المرعشی النجفی، چاپ اول، ۱۴۰۴ق.    
۲. شریف رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه ت حسون، ص۲۹۶، خطبه ۲۳۳.    
۳. شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص ۳۵۴، گفتار ۲۳۳، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.
۴. شریف رضی، محمد بن حسین، نهج البلاغه ت حسون، ص۲۹۶، خطبه ۲۳۳.    
۵. شریف الرضی، محمد بن حسین، نهج البلاغة، محقق، صبحی صالح، ص ۳۵۴، گفتار ۲۳۳، قم، هجرت، چاپ اول، ۱۴۱۴ق.
۶. هاشمی خویی، میرزا حبیب الله‌، منهاج البراعة فی شرح نهج البلاغة، محقق، میانجی، ابراهیم‌، ج۱۵، ص۳۹، تهران‌، مکتبة الإسلامیة، چاپ چهارم‌، ۱۴۰۰ق‌.



پایگاه اسلام کوئست.    



جعبه ابزار