صف (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
صَفّ (به فتح صاد) از
واژگان نهج البلاغه به معنای صف کشیدن و صف کردن است که
حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف
ملائکه و
مجاهدین از این واژه استفاده نموده است.
صَفّ به معنای صف کشیدن و صف کردن، لازم و متعدی هر دو آمده است و جمع آن صفوف است.
• امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف ملائکه فرموده است:
«وَصَافُّونَ لاَ يَتَزَايَلُونَ» «صف کشیده‌اند پیوسته.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره مجاهدین فی سبیل الله فرموده است:
«أَيْنَ الْقَوْمُ الَّذِينَ... وَأَخَذُوا بِأَطْرَافِ الاَْرْضِ زَحْفاً زَحْفاً وَصَفّاً صَفّاً؟! بَعْضٌ هَلَكَ، وَبَعْصٌ نَجَا» (گرداگرد زمين را گروه گروه و صف به صف احاطه كردند؟ بعضى شهيد گشتند و برخى نجات يافتند؟)
این ماده پنج بار در «
نهج البلاغه» آمده است. مانند:
«قِيَاماً صُفُوفاً» (به صورت دسته‌هاى خاموش و صفوف ايستاده حاضر مى‌شوند.)
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «صف»، ج۲، ص۶۴۰.
