شنّ (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَنّ (به فتح شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای ریختن از هر طرف که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره مذمت یارانش و درس عبرت گرفتن از گذشتگان از این واژه استفاده نموده است.
شَنّ (به فتح شین) به معنای ریختن از هر طرف آمده است. «شن الغارة علیهم: صبّها من کلّ جهة»
•امام (صلوات‌الله‌علیه) در مذمت یارانش فرموده است: «
«فَتَوَاكَلْتُمْ وَتَخَاذَلتُمْ حَتَّى شُنَّتْ عَلَيْكُمُ الغَارَاتُ، وَمُلِكَتْ عَلَيْكُمُ الاَْوْطَانُ»؛
کارها را به یکدیگر موکول کردید، و خواری پیشه گرفتید تا هجوم‌ها از هر جهت به طرف شما ریخته شد و شهرهای شما تصرّف گردید.»
•امام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد درس عبرت گرفتن سرنوشت فرزندان
اسماعیل و اولاد
اسحاق و
یعقوب فرموده است: «
«غارات مشنونة»؛
و غارت‌هاى پى‌درپى از آثار آن دوران بود.»
(غارات مشنونة: هجوم‌ها و حمله‌هایی‌که از همه جهت شده است.)
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شنّ»، ج۲، ص۶۱۶
