• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تعب (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




تَعَب (به فتح تاء و عین) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای رنج و زحمت می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص آرزوهای دنیا، از این واژه استفاده نموده است.



تَعَب (به فتح تاء و عین) به معنای رنج و زحمت آمده است.


امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی در مورد آرزوهای دنیا می‌فرماید: «الدهر یخلق الابدان و یجدّد الامال و یقرّب المنیة و یباعد الامنیة من ظفر به نصب و من فاته تعب؛ روزگار بدن‌ها را کهنه می‌کند، آرزوها را تازه، مرگ را نزدیک، آرزو را دور می‌گرداند، هر کس به آن دست یافت به زحمت افتاد و هر کس از او فوت شد در رنج شد.»
«متعب»: اسم فاعل و به معنای به زحمت‌اندازنده است. چنان‌که در نامه ۲۵، «و لا ملغب و لا متعب» و جمع اسم مفعول آن، در همین نامه «متعبات» است.


این واژه نه در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۸۰، حکمت۷۲.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۸۱، نامه۲۵.    
۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۳۸۲، نامه۲۵.    
۴. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۶۵، خطبه۱۱۱.    
۵. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۲۷۰، خطبه۱۸۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تعب»، ص۱۷۴.    






جعبه ابزار