حیوان در عرف (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حیوان در
عرف به موجودات جاندار غیر ناطق اطلاق می‌شود.
در
عرف اصطلاح حیوان، به موجودات جاندار غیر ناطق که از حس و
حرکت برخوردار هستند اطلاق می‌شود اگر چه
لغت حیوان به این معنا در
قرآن به کار نرفته اما انواع حیوانات، به معنای رایج آن در عرف، به دفعات در قرآن ذکر شده است. پنج
سوره از قرآن، به
دلیل ذکر نام پنج نوع حیوان در آن ها، به همین نام خوانده شده است:
بقره (
گاو)،
نحل (
زنبور)،
نمل (
مورچه)،
عنکبوت و
فیل. افزون بر آن، در
آیات زیادی درباره حیوانات
سخن گفته شده است. بنابراین واژه‌های «
انعام»
، «
دابة»
، «
دواب»
، «
طیر»
و «
وحوش»
و جملاتی مانند «ما اکل السبع الا ما ذکیتم»
اشاره به همین معنای عرفی
حیوان دارد.
" انعام" جمع" نعم" (بر وزن قلم) در اصل بر
شتر اطلاق می‌شده، ولی بعدا توسعه یافته و به شتر و گاو و
گوسفند گفته می‌شود، این واژه از کلمه" نعمت" گرفته شده، به خاطر اینکه یکی از بزرگترین نعمتها برای انسانها
چهارپایان محسوب می‌شود، حتی امروز که آن همه وسایل نقلیه سریع السیر هوایی و زمینی اختراع شده است باز در بعضی از موارد منحصرا باید از چهارپایان استفاده کرد، در بیابانهای شنزار که عبور وسائل نقلیه در آن بسیار مشکل است، و در بعضی از گذرگاههای باریک کوهستانها تنها وسیله‌ای که با آن می‌توان عبور کرد هنوز هم چهارپایانند! اصولا
آفرینش چهارپایان با آن خلقتهای متفاوت، و مخصوصا با آن روح
تسلیم و قابلیت برای رام شدن، در حالی که در بسیاری از اوقات نیرومندتر از قویترین انسانها هستند، خود نشانه‌ای از نشانه‌های بزرگ
خدا است.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «حیوان».
