حروف شفوی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حروف شفوی،
حروف تلفظ شده با تکیه به
لب‌ها است.
«شفه» به معنای «لب» است و «حروف شفوی» یا «شفهی» حروفی هستند که از محل لب‌ها خارج می‌شوند.
چهار حرف (ف - م - ب - و) را چون با اتکا به لب‌ها
تلفظ می‌شوند «حروف شفوی» گفته‌اند.
اینک به مخارج هریک از این حروف اشاره می‌شود:
۱. مخرج «ف:» بردن
دیواره میانی لب پایین به سر
دندان‌های ثنایای بالا، به گونه‌ای که به هم برسند و
وصل شوند؛ مانند: «اف»؛
۲. مخرج «ب:» به هم رسیدن اندرون دو لب و جدا شدن آن دو از یکدیگر مانند: «اب»؛
۳. مخرج «واو» غیر مدی: میان دو لب است؛ به گونه‌ای که لب‌ها بدون برخورد و اتصال به هم مانند
غنچه جمع شود و از
هوای میان دو لب خارج گردد؛
۴. مخرج «میم:» قسمت بیرونی دو لب است؛ به طوری که به هم بچسبند و هوا در لب‌ها و ناحیه خیشوم (
بینی)
حبس شود؛ مانند: «ام».
از میان چهار حرف مذکور، دو حرف باء و میم مورد
اتفاق است و دو حرف دیگر اختلافی است.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «حروف شفوی».
