• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ابوعبدالله جعفر بن عفّان طائی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



ابوعبدالله جعفر بن عفّان (عثمان) طائی (م حدود ۱۵۰ هـ)، از اصحاب امام صادق (علیه‌السّلام) و از محدثان و شاعران شیعه در قرن دوم هجری قمری بود.



ابوعبدالله جعفر بن عفّان (عثمان) طائی، اهل کوفه
[۱] سزگين، محمد فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۴، ص۱۰۱.
و از اصحاب امام صادق (علیه‌السّلام) بود و روایاتی از حسن بن محبوب نقل کرده است.
کسانی چون ابوجعفر شامی و علی بن حسن بن فضّال از وی روایت کرده‌اند.
از شعرای شیعه به شمار می‌رفت و در رثای امام حسین و اهل بیت (علیهم‌السّلام) اشعاری سروده که نمونه‌هایی از آن در اعیان الشیعه آمده است.
وی معاصر با سید حمیری، شاعر معروف اهل بیت (علیهم‌السّلام)
[۸] سزگين، محمد فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۴، ص۱۰۱.
و فردی مورد اعتماد بود.


کشّی از زید شحّام نقل کرده که من و جماعتی از اهل کوفه در حضور امام صادق (علیه‌السّلام) بودیم، جعفر بن عفّان بر امام وارد شد و امام او را نزد خودش خواند و به وی فرمود: ‌ای جعفر، به من خبر رسیده که درباره امام حسین (علیه‌السّلام) شعر سروده‌ای؟ ابن‌عفان در پاسخ امام عرض کرد: بلی، جانم به فدایت. حضرت فرمود: اشعارت را بخوان. او نیز اشعارش را که در رثای امام حسین (علیه‌السّلام) بود، قرائت کرد تا اینکه اشک بر سر و صورت امام و حاضران مجلس جاری گشت. سپس حضرت فرمود: ‌ای جعفر، ملایکه در این جلسه حضور دارند و اشعار تو را شنیده و گریسته‌اند، همان‌طور که ما گریه کردیم. خداوند بهشت را بر تو و هر کسی که بر حسین (علیه‌السّلام) گریه کند یا شعری بگوید، واجب کرده و گناهانشان را می‌بخشد.


از ابن‌عفان دویست برگ شعر بر جای مانده که در برخی منابع به عنوان دیوان از آن یاد شده است.
[۱۵] سزگين، محمد فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۴، ص۱۰۱.



ابن‌عفان سرانجام در حدود ۱۵۰ هـ درگذشت.


برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
[۱۸] دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه دهخدا، ج۵، ص۶۸۲۹.



۱. سزگين، محمد فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۴، ص۱۰۱.
۲. ابن‌داوود حلی، حسن بن علی، رجال ابن داود، ص۶۴.    
۳. مجلسی، محمدباقر، الوجیزه، ص۴۵.    
۴. اردبیلی، محمد بن علی، جامع الرواة، ج۱، ص۱۵۴.    
۵. ابن‌ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ص۲۰۰.    
۶. امین، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۴، ص۱۲۸.    
۷. امین، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۴، ص۱۲۸ -۱۲۹.    
۸. سزگين، محمد فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۴، ص۱۰۱.
۹. مامقانی، عبدالله، تنقیح المقال، ج۱۵، ص۲۱۵.    
۱۰. طوسی، محمد بن حسن، اختیار معرفة الرجال، ص۲۸۹.    
۱۱. استرابادی، محمد بن علی، منهج المقال، ج۳، ص۲۰۸.    
۱۲. مازندرانی، محمّد بن اسماعیل، منتهی المقال، ج۲، ص۲۵۴.    
۱۳. خوئی، سیدابوالقاسم، معجم رجال الحدیث، ج۵، ص۴۹.    
۱۴. ابن‌ندیم، محمد بن اسحاق، الفهرست، ص۲۰۰.    
۱۵. سزگين، محمد فؤاد، تاریخ التراث العربی، ج۴، ص۱۰۱.
۱۶. آقا بزرگ تهرانی، محمدمحسن، الذریعه، ج۲۰، ص۲۹۳.    
۱۷. امین، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۴، ص۱۲۸.    
۱۸. دهخدا، علی‌اکبر، لغت‌نامه دهخدا، ج۵، ص۶۸۲۹.
۱۹. ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، الاغانی، ج۱۰، ص۳۰۷.    
۲۰. ابوالفرج اصفهانی، علی بن حسین، الاغانی، ج۷، ص۱۷۶.    
۲۱. حلی، حسن بن یوسف، خلاصة الاقوال، ص۸۹.    



پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۲۲۶، برگرفته از مقاله «ابوعبدالله جعفر بن عفّان طائی».






جعبه ابزار