• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

بعث (فقه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





بعث: به معنای فرستادن کسى یا چیزى است.



از این عنوان، به مناسبت در باب هاى: طهارت، حج و نکاح سخن گفته شده است.


تهیّه ی غذا و فرستادن آن براى صاحبان عزا و بازماندگان میت تا سه روز، مستحب است.




۳.۱ - فرستادن مو و ناخن حاجی به منی

حاجی‌ اى که در منی، موفّق به حلق یا تقصیر نشده است، اگر امکان بازگشت به منی برایش فراهم نباشد، در هر جاى ممکن، باید حلق یا تقصیر کند و مو ها یا ناخن هایش را به منی بفرستد.
در اینکه فرستادن آن در هر حال واجب است یا تنها در صورت تعمّد خروج از منی قبل از حلق یا تقصیر، یا در هر حال مستحب است، اختلاف مى‌باشد.

۳.۲ - فرستادن قربانی یا بهای آن به منی

بر مُحرمى که به جهت بیمارى نتوانسته حجش را تمام کند، بنا بر مشهور، واجب است قربانی یا بهاى آن را به منی بفرستد تا از طرف او ذبح کنند.


اگر بین زن و شوهر، شقاق پدید آید به تصریح قرآن کریم، حاکم شرع، دو حکم - یکى از طرف مرد و دیگرى از طرف زن - تعیین مى‌ کند و نزد ایشان مى‌ فرستد تا با در نظر گرفتن مصالح دو طرف، به طلاق یا آشتى، داوری نمایند. در وجوب یا استحباب بعث حکم از سوى حاکم شرع، اختلاف است. بیشتر فقها آن را واجب دانسته‌اند.



۱. مستند الشیعة،ج ۳، ص ۳۱۴.    
۲. مستند الشیعة،ج ۱۲، ص ۳۷۹ تا ۳۸۲.    
۳. جواهر الکلام،ج ۱۹، ص ۲۴۳ تا ۲۴۴.    
۴. جواهر الکلام،ج ۲۰، ص ۱۴۲ تا ۱۴۳.    
۵. نساء(سوره۴)،آیه ۳۵.    
۶. جواهر الکلام،ج ۳۱، ص ۲۰۹ تا ۲۱۳.    



فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج‌۲، ص۱۱۶.‌    


رده‌های این صفحه : حج | طهارت | فقه | نکاح




جعبه ابزار