اسما و صفات (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
در این مقاله اسماء و صفات خداوند که در
آیات قرآن بیان شده، معرفی می‌شوند.
صفت بر معنايى كه در ذات وجود دارد، دلالت مى‌كند؛ خواه عين ذات باشد يا غير آن و
اسم بر ذات به همراه صفت و با لحاظ وصف دلالت مى‌كند؛ بنابراين «حيات» و «علم» دو صفت و «حى» و «عالم» دو اسم‌اند.
در اين مدخل، دو دسته اسماوصفات طرح مى‌شوند:
۱- اسماوصفات مصرّح كه در قرآن شريف به آن‌ها تصريح شده باشد.
۲- اسماوصفات غيرمصرّح كه از افعال نسبت داده شده به خدا در قرآن انتزاع مى‌شوند- مشروط به اين‌كه در بيان معصوم علیه‌السلام به آن‌ها تصريح شده باشد يا در كتاب‌هاى كلامى از آن‌ها بحث شده باشد.
شايان ذكر است كه مقصود از اسماوصفات در اين بخش، اصطلاحى است؛ يعنى تحقّق ملاك اسم و صفت كه «واجد بودن كمال» است، مد نظر است؛ پس به هيچ وجه قصد نام‌گذارى خداوند در كار نيست و به اين ترتيب، طرح اسماوصفات انتزاعى با مبناى «توقيفيّت اسما» ناسازگار نخواهد بود.
يادآورى مى‌شود با توجّه به اين‌كه هر يك از اسماوصفات در جايگاه الفبايى خود با ذكر همه آيات به صورت تفصيلى بيان شده است، در اين‌جا فقط به فهرست عناوين با ذكر يك آيه به عنوان نمونه اكتفا شده است.
اسما و صفات انتزاعی (قرآن)،
اسما و صفات مصرح (قرآن)،
اهمیت اسما و صفات (قرآن).
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۳، ص۳۴۰، برگرفته از مقاله «اسما و صفات».
