ابوعباس بن جبور مروزی خراسانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ابوعباس بن جبور مروزی خراسانی (م ۲۰۰ هـ)،
فقیه،
محدث،
صوفی و از شاعران و حکما و فضلای
خراسان در
قرن دوم هجری قمری بود. وی با نام‌های عباس، ابوعباس بخاری، ابوعباس عباسی ذکر شده است.
در نام ابوعباس اختلاف است، بعضی نام او را عباس ذکر کرده و برخی با ابوعباس بخاری
و نیز ابوعباس عباسی
یکی دانسته‌اند.
ابوعباس از شاعران قرن دوم
و فردی فقیه، محدث، صوفی
و از قدمای حکما و فضلای خراسان بود و به دو
زبان تازی و
فارسی تسلط کامل داشت، از این جهت ابتکاری به خرج داد و این دو زبان را درهم آمیخت که دیگر ایرانیان نیز بدان رغبت نمودند. این شیوه سخن‌گویی که به «
ملمّع‌گویی» شهرت دارد، در دوره
صفاریان و
سامانیان و دیگر حکومت‌های ایرانی رونق تمام یافت و به اوج خود رسید.
گفته شده که وی اولین شاعری است که به فارسی شعر سروده و
مامون عباسی (خلافت ۱۹۸-۲۱۸ هـ) را نیز به فارسی مدح کرده است،
هر چند برخی این مدح را نپذیرفته و گویند که اولاً، این سبک شعر متعلق به قرن سوم به بعد است و ثانیاً، ابوعباس مروزی متوفای حدود ۳۰۰ هـ است، مگر اینکه این دو را شخصیت‌های جداگانه بدانیم و نیز معتقدند: قصیده منسوب به ابوعباس که گفته می‌شود در سال ۱۷۰ یا ۱۷۳ و یا ۱۹۳ هـ در حضور مامون سروده شده، مربوط به قرن ششم می‌باشد.
اثر ابوعباس دیوان شعر است.
ابوعباس سرانجام در سال ۲۰۰ هـ درگذشت.
برای مطالعه بیشتر به منابع زیر مراجعه شود.
پژوهشگاه فرهنگ و معارف اسلامی، دائرة المعارف مؤلفان اسلامی، ج۱، ص۱۰۲، برگرفته از مقاله «ابوعباس بن جبور مروزی خراسانی».
