• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

آل‌بلاغی

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



آل بلاغی، از خاندان‌های قدیم علمی شیعه بود.



مؤسس این خاندان، که امروزه فضلا و دانشمندانی از آن در ایران، عراق و لبنان پراکنده‌اند، شیخ محمد علی بلاغی (متوفی ۱۰۰۰) است. وی از فقها و علمای بزرگ قرن دهم و شاگرد محقق اردبیلی بوده و برخی از تألیفات او عبارت‌اند از: شرح بر ارشاد الاذهان علامه حلی؛ شرح اصول کافی؛ حواشی بر بخش اصول معالم‌الدین و حواشی بر من لایحضره الفقیه.


آل محبوبه
[۲] جعفر بن باقر آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج۲، ص۵۸ـ۷۹، بیروت ۱۹۸۶.
با اظهار بی‌اطلاعی از وجه تسمیه این خاندان به بلاغی، از قول شیخ جواد بلاغی، این خاندان را به ربیعه، از عشایر بزرگ عراق، نسبت داده و به شرح احوال هفده تن از علمای این خاندان پرداخته است.


معروف‌ترین افراد خاندان بلاغی عبارت‌اند از:
۱. شیخ عباس بن محمدعلی (متوفی ۱۰۸۵)، فقیه، اصولی و صاحب حاشیه بر تهذیب؛
۲. شیخ حسن بن عباس (متوفی بعد از۱۱۰۵)، از شاگردان علی بن زین الدین نواده شهید ثانی و مدّقق شروانی، صاحب شرح صحیفه سجادیه و تنقیح المقال، که اثر اخیر از منابع روضات الجنات است؛
۳. شیخ عباس بن حسن (متوفی بعد از۱۱۷۸)، فقیه، اصولی و صاحب رساله عملیه بغیة الطلّب و شرح الصحیفة السجادیة؛
۴. شیخ محمدعلی بن عباس (متوفی ۱۲۲۸)، فقیه و اصولی، از شاگردان وحید بهبهانی، بحرالعلوم، کاشف الغطاء و سیدمحسن اعرجی، صاحب مطارح الانظار و نتایج الافکار، که شرح مبسوطی است بر تهذیب الاصولِ علاّمه حلّی، و جامع الاقوال در فقه استدلالی؛
۵. شیخ ابراهیم بن حسین (متوفی ۱۲۴۷)، فقیه، ادیب و شاگرد کاشف الغطاء. وی، که در بازگشت از سفر حج به درخواست اهل جبل عامل در آن‌جا اقامت گزید، سرسلسله آل بلاغی در لبنان بوده است و نسل او در جبل عامل به نام بلاغی عاملی مشهورند؛
۶. شیخ احمد بن محمد علی (متوفی ۱۲۷۱)، فقیه، اصولی، شاگرد سیّدعبدالله شُبّر و صاحب شرح بر تهذیب الاصول علامه حلی، شیخ طالب بن عباس (متوفی ۱۲۸۲). شاگرد صاحب جواهر، شاعر و مؤسس دو محفل ادبی مشهور در نجف به نام‌های «معرکة بلاغیة» و «محفل بلاغیة»؛
۷. محمد جواد بلاغی (۱۲۸۲ـ۱۳۵۲/ ۱۳۱۲ ش) که مشهورترین فرد از خاندان بلاغی است.
[۳] محمد علی مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج ۱، ص ۲۷۶ـ ۲۷۸،تهران ۱۳۶۹ ش .
[۴] محمد هادی امینی، معجم رجال الفکر و الا دب فی النجف خلال ألف عام، ج۱، ص۷۲ـ۷۴، نجف ۱۳۸۴/ ۱۹۶۴.
[۵] عباس قمی، کتاب الکنی و الالقاب، ج۲، ص۸۲ـ۸۴، صیدا۱۳۵۸.
[۶] جعفر بن باقر آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج۲، ص۵۸ـ۷۹، بیروت ۱۹۸۶.



(۱) جعفر بن باقر آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، بیروت ۱۹۸۶.
(۲) محسن امین، اعیان الشیعة، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/ ۱۹۸۳.
(۳) محمد هادی امینی، معجم رجال الفکر و الا دب فی النجف خلال ألف عام، نجف ۱۳۸۴/ ۱۹۶۴.
(۴) سیدحسن صدر، تکملة امل الامل، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۰۶.
(۵) عباس قمی، کتاب الکنی و الالقاب، صیدا۱۳۵۸.
(۶) محمد علی مدرس تبریزی، ریحانة الادب، تهران ۱۳۶۹ ش.


۱. سیدحسن صدر، تکمله امل الامل، ج۱، ص۳۸۹، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۰۶.    
۲. جعفر بن باقر آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج۲، ص۵۸ـ۷۹، بیروت ۱۹۸۶.
۳. محمد علی مدرس تبریزی، ریحانة الادب، ج ۱، ص ۲۷۶ـ ۲۷۸،تهران ۱۳۶۹ ش .
۴. محمد هادی امینی، معجم رجال الفکر و الا دب فی النجف خلال ألف عام، ج۱، ص۷۲ـ۷۴، نجف ۱۳۸۴/ ۱۹۶۴.
۵. عباس قمی، کتاب الکنی و الالقاب، ج۲، ص۸۲ـ۸۴، صیدا۱۳۵۸.
۶. جعفر بن باقر آل محبوبه، ماضی النجف و حاضرها، ج۲، ص۵۸ـ۷۹، بیروت ۱۹۸۶.
۷. محسن امین، اعیان الشیعة، ج۲، ص۱۳۴، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/ ۱۹۸۳.    
۸. محسن امین، اعیان الشیعة، ج۴، ص۲۵۵، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/ ۱۹۸۳.    
۹. محسن امین، اعیان الشیعة، ج۵، ص۱۲۹، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/ ۱۹۸۳.    
۱۰. محسن امین، اعیان الشیعة، ج۹، ص۴۲۶، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/ ۱۹۸۳.    
۱۱. محسن امین، اعیان الشیعة، ج۱۰، ص۲۷، چاپ حسن امین، بیروت ۱۴۰۳/ ۱۹۸۳.    
۱۲. سیدحسن صدر، تکملة امل الامل، ج۱، ص۱۵۰، چاپ احمد حسینی، قم ۱۴۰۶.    



دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «آل بلاغی»، شماره۱۶۴۸.    







جعبه ابزار