• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

آبرو

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



دیگر کاربردها: عرض (ابهام‌زدایی).

آبرو یا عِرض (به کسر عین و سکون راء) بر حیثیّتی از انسان اطلاق می‌شود که مورد ستایش یا سرزنش واقع می‌گردد، خواه در خود او باشد یا در خانواده و کسانی که به گونه‌ای با او پیوند دارند. از آبرو به ناموس نیز تعبیر می‌شود و این عنوان در باب‌های گوناگون فقهی مانند طهارت، صلات، حج، جهاد و تجارت مورد توجّه و موضوع احکامی قرار گرفته است.



شریعت اسلام برای آبروی انسان همانند جان او ارزش ویژه‌ای قائل شده است؛ تا آنجا که دفاع از آن را واجب کرده و ریختن خون تجاوز کننده به آن را در بعضی موارد با شرایطی،جایز دانسته و نیز ترک مهم‌ترین واجبات را در راستای حفظ آن، روا شمرده است.


رفتن به حج،ادامه نمازفراهم آوردن آب برای وضو و غسلو یا امر به معروف و نهی از منکر، اگر موجب به خطر افتادن آبروی انسان شوداز وجوب می‌افتند.

۲.۱ - جواز غیبت

از موارد جواز غیبت موردی است که حفظ آبروی غیبت شونده منوط به آن است.

۲.۲ - دفاع از آبرو

دفاع از آبروی خود و هر فرد محترم دیگری در صورت ظنّ به سلامت جان، و نیز دفاع از ناموس در برابر تجاوزگر یا کسی که به انگیزه اطّلاع بر ناموس مسلمانی به درون خانه او سر می‌کشد، واجب است؛ هر چند به کشتن تجاوزگر و نگاه کننده بی‌انجامد.


۱. طباطبایی یزدی، محمدکاظم، العروة الوثقی، ج۴، ص۴۲۰.    
۲. نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۱، ص۱۲۶.    
۳. نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۵، ص۹۶.    
۴. نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۲۱، ص۳۷۱.    
۵. نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۲۲، ص۶۸.    
۶. نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۵۰.    
۷. نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۴۱، ص۶۶۰.    



فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بیت علیهم السلام، ج۱، ص۹۸.    


رده‌های این صفحه : آبرو | مباحث اخلاقی




جعبه ابزار