مقاله برگزیده
حضرت
امام سجاد (علیه‌السّلام) بزرگ
مبلغ قیام عاشورا، با سخنرانی و خطبه‌های آتشین خود توانست
نهضت حق‌طلبانه سالار شهیدان را از هجوم
تحریف،
نجات بخشد. اینک بعد از گذشت پانزده
قرن همچنان این
قیام، پرشکوه و جاودانه است.
پیشوای چهارم شیعیان، حضرت
امام سجاد (علیه‌السّلام)، در
واقعه کربلا و در روزی که
پدر بزرگوارش
امام حسین (علیه‌السّلام) و یارانش به
شهادت رسیدند، به شدت
بیمار بود به گونه‌ای که در مواردی می‌خواستند آن حضرت را به شهادت برسانند، عده‌ای گفتند: او را همین بیماری که دارد
کفایت می‌کند. «
حمید بن مسلم می‌گوید: وَ مَعَ شِمْرٍ جَمَاعَةٌ مِنَ الرَّجَّالَةِ فَقَالُوا لَهُ اَ لَا نَقْتُلُ هَذَا الْعَلِیلَ فَقُلْتُ سُبْحَانَ الله اَ یُقْتَلُ الصِّبْیَانُ اِنَّمَا هُوَ صَبِیٌّ وَ اِنَّهُ لِمَا بِهِ فَلَمْ اَزَلْ حَتَّی رَدَدْتُهُمْ عَنْهُ. گروهی از پیادگان همراه
شمر سر رسیدند پس به شمر گفتند: آیا این بیمار را نمی‌کشی؟ من گفتم: سبحان الله آیا کودکان را هم می‌کشند؟ جز این نیست که این کودکی است و همین بیماری که دارد او را بس است؟ پس پیوسته آنجا بودم تا آنان را از او دور کردم.»
مصلحت الهی در این امر نهفته بود که امر
امامت تداوم یابد و آن حضرت زنده بماند، پیام
حماسه کربلا را به همراه عمه‌اش
زینب (سلام‌الله‌علیها) و دیگر
اسرای کربلا به خوبی به همگان برساند، تداوم این
نهضت را سبب شود و چهره پلید امویان را با افشای جنایت‌های هولناکشان
رسوا سازد.
پس از عاشورای سال ۶۱ زمانی که
اهل بیت (علیهم‌السّلام) را به
کوفه منتقل کردند، علاوه بر زینب (سلام‌الله‌علیها)، امام سجاد (علیه‌السّلام) نیز با خطبه‌ای آتشین به تبیین حقایق و روشن‌گری پرداختند. آن حضرت وقتی
گریه و ناله کوفیان را مشاهده کرد، فرمود: برای ما نوحه‌سرایی و زاری می‌کنید؟ پس چه کسی عزیزان ما را کشته است؟ «اَ تَنُوحُونَ وَ تَبْکُونَ مِنْ اَجْلِنَا - فَمَنْ قَتَلَنَا» امام سجاد (علیه‌السّلام) پس از حضرت زینب (سلام‌الله‌علیها) و
فاطمه صغری، به جمعیتی که زار زار می‌گریستند، رو کرد و به ایراد سخن پرداخت. آن حضرت در سخنرانی‌اش، ضمن معرفی خویش «... انا علیّ بن الحسین بن علیّ بن ابی طالب (علیه‌السّلام) انا ابن من انتهکت حرمته و سلبت نعمته و انتهب ماله و سبی عیاله انا ابن المذبوح بشطّ الفرات... » علاوه بر بیان
جنایات مزدوران یزید، به
توبیخ کوفیان پرداخت.
ادامه
شبکه اجتماعی ویکی‌فقه
