• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

منکر (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





مُنْکَر (به ضم میم و سکون نون و فتح کاف) از واژگان قرآن کریم به معنای ناشناخته، در مقابل معروف است و منظور از آن در قرآن معصیت است.



مُنْکَر: (به صیغه مفعول) ناشناخته، در «مقابل معروف». کار منکر و امر منکر آنست که به قول راغب: عقل سلیم آن را قبیح و ناپسند می‌داند یا عقل درباره آن توقّف کرده و شرع به قبح آن حکم می‌کند.


منظور از منکر در قرآن معصیت است: (وَ لْتَکُنْ مِنْکُمْ اُمَّةٌ یَدْعُونَ اِلَی الْخَیْرِ وَ یَاْمُرُونَ بِالْمَعْرُوفِ وَ یَنْهَوْنَ عَنِ‌ الْمُنْکَرِ) «باشد از شما امّتی که به خیر دعوت می‌کنند و به معروف و کارهای پسندیده (اعم از واجب و مستحب) امر و از معصیت نهی می‌کنند». شاید «مِنْ» در «مِنْکُمْ» برای بیان باشد نه تبعیض.


۱. قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، ج۷، ص۱۱۰.    
۲. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۳، ص۵۰۲.    
۳. راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۸۲۳.    
۴. آل عمران/سوره۳، آیه۱۰۴.    
۵. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ج۳، ص۳۷۲.    
۶. طباطبایی، سیدمحمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه سیدمحمدباقر موسوی، ج۳، ص۵۷۷.    
۷. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۲، ص۸۰۷.    
۸. طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۴، ص۱۹۲.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «نکر»، ج۷، ص۱۱۰.    






جعبه ابزار