[ویرایش] به طور کلی، اعمال بندگان دو گونه است: ۱. اعمال تعبدی: کارهایی که قصد قربت در صحت آنها شرط است، مثل: نماز ، روزه و...؛ ۲. اعمال توصلی: کارهایی که قصد قربت در صحت آنها شرط نیست، مثل: تطهیر لباس. بنابراین، در هر عمل عبادی، قصد قربت به خداوند، مصحح عبادیت آن است.
[ویرایش] قصد قربت به صورت‌های زیر تحقق می‌یابد: ۱. قصد امتثالامر الهی، از این نظر که سزاوار اطاعت و عبادت است (قول مشهور )؛ ۲. قصد شکرنعمتهای بی پایان الهی؛ ۳. قصد تحصیل رضای خداوند؛ ۴. قصد محبوبیت ذاتی عمل؛ یعنی چون عمل و ( ماموربه ) محبوب مولا است، انجام می‌گیرد؛ ۵. قصد دست یابی به مصلحت موجود در عمل؛ ۶. قصد رسیدن به ثواب و دور ماندن از عقاب. انواع دیگری هم برای قصد قربت ذکر شده است. درباره اخذ قصد قربت به معنای قصد امتثال امر در ماموربه، و با امر اولی، اختلاف است؛ برخی معتقدند چون مستلزم خلف یا دور می‌باشد، محال است.
[ویرایش] در این که آیا وجوب قصد قربت در تعبدیات ، شرعی است یا عقلی، اختلاف وجود دارد. هم چنین در فرض شرعی بودن آن، در این که آیا وجوب شرعی آن به همان امر اول است یا به امر دوم، اختلاف است.
