فاضل مقداد
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
فاضل مقداد دانشمندی محقق، پژوهشگری ژرف اندیش، صاحب نظری توانا در دانش‌ها
کلام،
فقه،
اصول،
معانی بیان،
قرآن،
حدیث و
منطق و دارای تألیفات ارزشمندی است كه نزد دانشمندان
شیعه و
سنی شهرتی فراوان دارد.
نكته مهم و قابل توجه در مورد این دانشمند آن است كه وی با این كه نزد دانشمندان اسلامی، شهرتی خاص دارد واو را به علم، فضل و عظمت شأن می‌ستایند، كتابهای متنوعش را در اقصی نقاط
کشورهای اسلامی شناسانده‌اند و در برابر علوّ مرتبت او سر تعظیم فرود آورده‌اند، ولی از شرح حال وی به ویژه از دوران كودكی، كیفیت تحصیل، ویژگی‌های اخلاقی، خدمات فرهنگی و اجتماعی، تعداد دقیق استادان و شاگردان و دیگر شئون زندگی وی مطالب زیادی در دست نیست و برخی نویسندگان تنها به این كه او «سیوری»، «اسدی»، «غروی»، شاگرد شهید اول و دارای چند اثر و شاگر می‌باشد، بسنده كرده‌اند.
حتی شرح حال نویسان بعضی از آثار ارزشمند وی مثل «
اللوامع الالهیه» و «
نضد القواعد» را نام نبرده‌اند. از این رو، نویسنده «
بهجه الامال» می‌گوید: «عجب آن است كه شرح حال نویسان این مرد، لوامع و نضد القواعد را از جمله كتابهای او ذكر نكرده‌اند.»
[ویرایش]
فاضل مقداد یا فاضل سُیوری از فقیهان بزرگ قرن نهم هجری است. پدرش، عبدالله بن محمّد، جدّش، محمّد فرزند حسین، جد اعلای او، حسین فرزند محمّد و كنیه‌اش، ابوعبدالله است.
جدّ مادری فاضل مقداد، ركن الدین محمّد فرزند
علی استرآبادی جرجانی، مترجم «
فصول نصیریه»
خواجه نصیر، از فارسی به عربی است. فاضل مقداد، در كتابهای «
ارشاد الطالبین» و «
الانوار الجلالیه» خود، با لفظ «جدّی» و «الجدّ الحمید»، به این مسأله تصریح می‌كند.
رکن الدین محمد استرآبادی از متكلمان بزرگ و شاگرد
علامه حلی بود. وی دارای آثار فراوانی است، از جمله:
روضه المحققین،
الارشارات فی علم البلاغه (المعانی و البیان و البدیع) ؛
اشراق اللاهوت فی شرح الیاقوت فی علم الکلام و ا
لمباحث العربیه فی شرح الکافیه الحاجبیه.
خاندان مقداد از دانشمندان عرب
نجف اشرف هستند، كه نسب آنها به
قبیله بنی اسد می‌رسد. اهالی
بنی اسد، كه
شیعه بودند، نزدیك
رود فرات عراق می‌زیستند.
از میان این طایفه، دانشمندان، ادیبان و امیران فراوانی برخاسته‌اند. بسیاری از دانشمندان حلّه نیز این طایفه هستند. بسیاری از خانواده‌های مقیم
نجف اشرف از جمله خانواده مقدادی منتسب به این طایفه هستند. از این رو فاضل مقداد را «فاضل مقداد اسدی» نیز گفته‌اند.
[ویرایش]
وی به اعتبار محل تولدش به «سُیُوری» مشهور است.
سُیُور قریه‌ای است واقع در نزدیكی شهر حلّه عراق. از آنجا كه «سیور» از توابع حلّه است، او به حلّی هم منتسب شده است.
به وی «مشهدی» و «غروی» نیز گفته می‌شود. چون
حضرت علی ـ علیه السلام ـ در
نجف به
شهادت رسید و «مشهد» در زبان عربی به معنای محلّ شهادت است.
نجف اشرف در بین مردم
عراق، به «مشهد» مشهور است. از آن جا كه فاضل مقداد در
نجف اشرف سكونت داشت و در همان جا وفات كرد، به «مشهدی» و «غروی» شهرت پیدا كرد.
فقیهان و دانشمندان اسلامی لقب‌های فراوانی به مقداد سیوری داده‌اند. آنان به اعتبار فضل، علم، و نقش مؤثر وی در احیا و پاسداری از فرهنگ دین، او را «فاضل»، «شرف الدین»، «علّامه»، «محقق»، «مدقق» و ... نامیده‌اند.
[ویرایش]
فاضل مقداد تحصیلات مقدماتی
علوم اسلامی را در شهرهای حله و
بغداد به پایان رساند و برای ادامه تحصیل، به شهر مقدس
نجف اشرف رفت و تحصیلات عالی
فقه و
اصول و
کلام را در آن حوزه دنبال نمود.
وی از دانش و معارف فقیهان و دانشمندان بزرگ آن دیار مقدس، بهره‌های فراوان برد.
فاضل مقداد با كوشش فراوان در راه تحقیق، پژوهش و طی مراحل اعلای دانش و فضل، جامع علوم عقلی و نقلی شد و به درجه عالی اجتهاد رسید و متصدّی مقام مرجعیت تقلید گشت.
[ویرایش]
در كتابهای معتبر علم تراجم، غیر از
شهید اول (
محمد بن جمال الدین مکی)، شیخ و استادی برای فاضل مقداد ذكر نكرده‌اند. بعضی از شرح حال نویسان معاصر در كتابهای خود، یادآور شده‌اند كه
فخرالمحققین (
محمد بن حسن بن یوسف بن علی بن مطهر حلی)،
سید ضیاء الدین عبدالله الاعرجی و
سید عمیدالدین از استادان و
مشایخ فاضل مقداد بوده‌اند.
فاضل مقداد از مشهورترین شاگردان و تربیت یافتگان مكتب فقهی
شهید اول است.
كه از او
حدیث نقل كرده است وی بسیاری از آثار خود را در شرح و تكمیل و آراء و نظرات فقهی شهید اول، به رشته تحریر درآورده است، مثل: كتاب «قواعد الفقهیه» كه آن را به نحو خوبی ترتیب و دسته بندی كرده و اسم آن را «نضد القواعد» گذاشته است. او مجموعه پرسشهای خود را از
شهید اول در «المسائل المقدادیه» گردآوری نمود.
[ویرایش]
فاضل مقداد در سایه نبوغ و علوم سرشار خود، كتابهای فراوانی را به رشته تحریر درآورد، كه از زمان خویش تاكنون، جزو ذخیره‌های علمی جهان اسلام به شمار می‌رود.
وی پژوهشگر، ژرف اندیش، نویسنده، ادیب، نظریه‌پردازی، نو آور و دارای ذوقی لطیف و ذهنی تیزبین رود. از این رو، تألیف‌های وی در نهایت نیكویی بیان، اتقان و استحكام معنا می‌باشد. او در تألیفات خود، از آخرین دستاوردهای تحقیقاتی و پژوهش خود، كه شامل روشهای نوین علمی، به ویژه در رشته‌های
فقه و
تفسیر می‌باشد، استفاده كرده است. آثار ارزشمند او جزو منابع معتبر و مهم فقهی، قرآنی، ادبی و روایی است و مورد استفاده عالمان و فقیهان است.
علامه مجلسی (ره)، در «
بحار الانوار» دو كتاب «
کنز العرفان فی فقه القرآن» و «
ارشاد الطالبین الی نهج المسترشدین» فاضل مقداد را از جمله منابع خود در تألیف و تدوین
بحار الانوار، شمرده و آنها را از كتابهای كلامی بسیار نافع، به ویژه در بحث امامت می‌داند.
شیخ حر عاملی كتاب «
ارشاد الطالبین» را یكی از منابع كتاب «
اثبات الهداه» معرفی كرده است.
نویسنده
روضات الجنات در مورد كتاب «
اللوامع الالهیه» فاضل مقداد، می‌گوید: این كتاب از بهترین كتابهایی است كه در فنّ كلام، از جهت نظم ظاهری و استحكام باطنی، نوشته شده است. كتاب «
التنقیح الرائع» وی نیز از متین‌ترین كتابهای
فقه استدلالی، دارای بیان شیوا و مشتمل بر اطلاعات مفید و ارزنده است.
آثار وی كه بسیاری از آنها هنوز چاپ نشده و به صورت نسخه‌های خطی در كتابخانه‌های معتبر بزرگ موجودند،
عبارتند از:
۱. آداب الحج.
۲. الاربعون حدیثاً.
۳. الادعیه الثلاثون.
۴. ارشاد الطالبین الی نهج المسترشدین.
۵. الاعتماد فی شرح رساله واجب الاعتقاد.
۶. الانوار الجلالیه فی شرح الفصول النصیریه.
۷. تجوید البراعه فی شرح تجرید البلاغه.
۸. تفسیر مغمضات القرآن.
۹. التنقیح الرائع من المختصر الشرائع.
۱۰. جامع الفوائد فی تلخیص القواعد.
۱۱. رساله فی وجوب مراعاه العداله فی من یأخذ حجه النیابه.
۱۲. شرح الالفیه للشهید.
۱۳. شرح سی فصل خواجه نصیر در علم نجوم و تقویم.
۱۴. شرح مبادی الاصول للعلامه.
۱۵. الفتاوی المتفرقه.
۱۶. كنز العرفان فی فقه القرآن.
۱۷. اللوامع الالهیه فی المباحث الكلامیه.
۱۸. المسائل المقدادیه.
۱۹. النافع یوم الدین فی شرح باب حادی عشر.
۲۰. نضد القواعد فی شرح القواعد.
۲۱. التحفه الناجیه فی التقربات الالهیه.
این عالم فرزانه بر بلندای قله معارف دینی قرار گرفته است و فقیهان و دیگر اندیشمندان دین در برابر اندیشه‌های نوگرایانه او سر تعظیم و تكریم فرود آورده‌اند. بهترین دلیل بر این مدعا، تألیف‌ها و تصنیف‌های ارزشمند این دانشمند گرانمایه است كه پر از پژوهش‌های دقیق و نوآوریهای فراوان است. وی جامع علوم عقلی و نقلی و در رشته‌های مختلف علوم، مثل: كلام، فقه، تفسیر، اصول، حدیث، معانی و بیان، اثرهای جاودانی از خود به یادگار گذاشته است.
فاضل مقداد پژوهش‌های فراوان در
علم کلام انجام داد. وی از جمله كسانی است كه اركان این علم را استوار و در تهذیب و تنقیح آن از افكار نادرست، كوشش‌های بسیاری نمود.
او برای
علم کلام، كه علم جهان بینی است، ارزش فوق العاده‌ای قائل بود. وی بیش از پژوهش در مسائل فرعی به پژوهش در
مسائل کلامی و تألیف كتاب در آن زمینه‌ها می‌پردازد.
وی در ابتدای كتاب «
الانوار الجلالیه» به این مطلب چنین تصریح می‌كند: از آن جا كه
علم کلام در بین دانش‌ها، از نظر دلیل و برهان مطمئن‌تر و از نظر بیان، روشن‌تر و از نظر موضوع، شریف‌تر و از نظر اصول و فروع، كامل‌تر است، تقدم آن بر سایر دانش‌ها، لازم و ضروری است.
نیز در مقدمه كتاب فقهی «نضد القواعد»، بعد از آن كه علم كلام را، از موهبت‌های بزرگ خداوندی می‌شمارد، می‌گوید:
«بعد از آن كه خداوند توفیق نوشتن كتاب «
اللوامع الالهیه فی مباحث الکلامیه» را به من داد، لازم دیدم كه باید به دنبال آن، به نوشتن كتاب در مورد مسائل فقهی و فروع دین كه یكی از دو موهبت بزرگ خداوند است، بپردازم.»
فاضل مقداد در زمینه
علم کلام، اثرهای متعددی دارد كه شرح حال نویسان و دانشمندان علوم مختلف آنها را توصیف كرده و یا منبع كتابهای خود قرار داده‌اند.
۱. النافغ یوم الحشر: كه شرح «
باب حادی عشر»
علامه حلی (متوفا: ۷۲۶ هـ . ق.) است شرح‌های بسیار بر
باب حادی عشر علامه حلی نوشته شده است كه از میان آنها، شرح فاضل مقداد، بیش از دیگر شرحها، مورد توجه اهل علم و تدریس در حوزه‌های علمیه قرار گرفته
و بارها چاپ شده است. از این شرح،ترجمه‌های متعددی به فارسی صورت گرفته كه معروفترین آنها، «
الجامع فی ترجمه النافع»، است كه توسط محمّد علی حسینی شهرستانی (متوفا: ۱۳۴۴ هـ . ق) انجام شده است. هم چنین این شرح به زبان انگلیسی برگردانده شده، كه در سال ۱۹۲۸ م در شهر لندن چاپ شده است.
۲. الانوار الجلالیّه: این كتاب شرح «
فصول نصیریه»
فصول نصیریه كتابی است كوچك، در موضوع اصول عقاید و با زبان فارسی نگارش شده است و مؤلف آن
خواجه نصیر الدین طوسی است. این كتاب به وسیله
محمد رکن الدین جرجانی استرآبادی، جد مادری فاضل مقداد از فارسی به عربی برگردانده شده و فاضل مقداد آن را شرح كرده است.
۳. ارشاد الطالبین: كه شرح «
نهج المسترشدین» نوشته
علامه حلی است. این اثر كلامی در سال ۷۹۲ هـ . ق به پایان رسیده است. این كتاب یكی از منابع كتاب «
اثبات الهداه»، نوشته
شیخ حر عاملی و كتاب «
بحار الانوار» نوشته
علامه مجلسی،
می‌باشد.
۴. اللوامع الالهیه.
۱. رساله آداب الحج.
۲. نضد القواعد.
۳. جامع الفوائد فی تلخیص القواعد.
۴. كنز العرفان فی فقه القرآن.
۵.
التنقیح الرائع من المختصر النافع.
نویسنده
روضات الجنات بر این باور است كه كتاب فقهی «
التنقیح الرائع» یكی از متقن‌ترین كتابهای
فقه استدلالی است.
مهم‌ترین نكته در مورد این
فقیه بزرگ، آن است كه وی قرآن را به عنوان یكی از منابع مهم
فقه استدلالی و احكام شرعی قرار داد. از این رو، كتاب ارزشمند «
کنز العرفان فی فقه القرآن» را كه موضوع آن «
آیات الاحکام» است، نگارش كرد.
این كتاب از مشهورترین كتابهای فقهی و قرآنی در طول چهار قرن اخیر است. فقیهان اسلام در موضوع آیات الاحكام، كتابهای زیادی نوشته‌اند.
از آن جهت شهرت، اشتیاق فقیهان و قرآن شناسان به آن به اندازه كتاب «
کنز العرفان» فاضل مقداد، مورد توجه قرار نگرفته است.
آیت الله مرعشی نجفی (ره) در مقدمه كتاب «
مسالک الافهام»، كتاب «
کنز العرفان» او را در میان ده‌ها كتاب نوشته شده در موضوع
آیات الاحکام، از بهترین كتابهای نوشته شده در بین
شیعه و
سنی می‌داند.
این كتاب ارزشمند مانند سایر كتابهای فقهی فاضل مقداد، از جمله منابع فقهی و روایی و تفسیری كتابهای
فقه استدلالی مثل «
ریاض المسائل»
سید علی طباطبایی و كتابهای روایی، مثل «بحار الانوار» علامه مجلسی
می‌باشد.
کنز العرفان همانند تفسیر
مجمع البیان طبرسی، نزد فقیهان و
مفسران شیعه، جایگاه و منزلت خاصی دارد و نزد فقیهان و مفسران
سنی، دارای شهرت بسیاری است. نویسنده «
التفسیر و المفسرون» از دانشمندان
اهل سنت، كتاب
کنز العرفان را در ردیف كتابهایی كه در موضوع
آیات الاحکام توسط بزرگان اهل سنت نوشته شده است آورده و آن را معرفی كرده است. وی بعد از ذكر كتابهای
احکام القرآن أبی عبدالله قرطبی،
ابن عربی اندلسی مالکی،
جرصاص ضفی و
کیاهراسی شافعی، به معرفی و نقد این كتاب می‌پردازد.
[ویرایش]
فاضل مقداد علاوه بر تألیف كتاب، تربیت شاگردان و عهده‌دار بودن ریاست دینی و مرجعیت عامه، كه هر كدام از آن منشأ اثرهای فراوان در رشد و بالندگی فرهنگ دینی بود، مدرسه علمیّه‌ای را در شهر
نجف اشرف بنا كرد. این مدرسه در قرن نهم و دهم، به مدرسه «مقداد سیوری» معروف بود. دلیل این مسأله، تاریخ و مكان استنساخ كتاب «
مصباح المتهجد»
شیخ طوسی است. در انتهای نسخه‌ای خطی از این كتاب آمده است: «استنساخ این كتاب، روز شنبه ۱۲
جمادی الاول، سال ۸۳۳ هـ . ق به دست نیازمند به رحمت پروردگار و شفاعتش، عبدالوهاب، فرزند محمّد، فرزند جعفر، فرزند محمّد، فرزند جعفر، فرزند علی، فرزند سیوری اسدی، در شهر مقدس نجف كه سلام و درود بر ساكنانش باد و در مدرسه «مقداد سیوری» به پایان یافت.
این مدرسه در محله «مشراق»، یكی از محله‌های معروف
نجف، و رو به روی مسجد «اصاغه» قرار دارد. مدرسه تا سالهای آخرین قرن دهم، آباد بود و پس از آن، رو به ویرانی رفت، تا این كه «سلیم خان شیرازی» در سال ۱۲۵۰ هـ . ق آن را از نو بنا كرد و به همین سبب به مدرسه سلیمیه معروف شد.
آخرین بازسازی این مدرسه، همان طوری كه در سر درِ آن نوشته شده، در سال ۱۳۴۰ هـ . ق توسط سید ابوالقاسم وكیل انجام شده است.
این مدرسه كه از قدیمی‌ترین مدرسه‌های دینی
حوزه علمیه نجف اشرف است، در سال آخر عمر فاضل مقداد توسط وی بنا شده است. بنابراین، سال ساخت و اتمام آن ۸۲۶ هـ . ق خواهد بود. این مدرسه كه به مدرسه سلیمیه معروف است، مدرسه‌ای است كوچك، دارای ۱۲ حجره و اكنون خوابگاه طلبه‌های مهاجر از سایر كشورهای اسلامی به عراق است.
[ویرایش]
فاضل مقداد پس از سالها تحصیل و پژوهش، جزو دانشمندان بزرگ
شیعه شد. شهرت علم و كمال او، آفاق را پر كرد. از این رو، گروه گروه از پویندگان دانش و جویندگان فضل و كمال، به وی روی آورده، پروانه‌وار، گرد شمع وجودش جمع شده، از نور
فقه، نظریات و تحقیقات علمی آن فاضل بزرگ استفاده نمودند. تا جایی كه بسیاری از فقیهان و محدّثان، از مكتب فقهی و علمی وی، فارغ التحصیل شده، به درجه اجتهاد رسیدند و جمعی نیز از وی نقل روایت كردند.
شرح حال نویسان نام شاگردان وی را یك جا ذكر نكرده‌اند، بلكه به مناسبت‌های مختلف، همراه شرح حال دیگر دانشمندان، به نحوی به شاگردی آنها نزد فاضل مقداد اشاره كرده‌اند.
۱. جمال الدین احمد فرزند محمّد فرزند
فهد حلی (متوفا: ۸۴۱) وی عالمی زاهد، فقیهی بزرگ و نویسنده كتاب فقهی «المذهب البارع» است.
۲.
حسن بن راشد حلی: وی فقیه، شاعر و ادیب بود. او دارای قصیده‌هایی در تاریخ پادشاهان، خلفا و تاریخ قاهره است. او قصیده‌هایی در
شرح الفیه شهید اول سروده كه به نام «
الجمانه البهیه فی نظم الالفیه» شهرت دارد.
حسن بن راشد، معروف به تاج الدین و منسوب به حلّی است. او زمان وفات فاضل مقداد را سال ۸۲۶ هـ . ق و مدفن او را مقابر نجف اشرف معرفی كرده است.
۳.
حسن بن محمد بن حسن نجفی، نویسنده تفسیر «
عیون التفاسیر».
۴.
حسین بن فخر الدین بن سفر الله، معروف به
علاء الدین مظفر قمی.
۵.
سیف الدین شغرابی.
۶.
شرف الدین مکی.
۷.
ظهیر الدین بن الحسام: وی عالمی فاضل، عابدی فقیه و از مشایخ بزرگ زمان خویش بود. او منسوب به عامل (از شهرهای
لبنان) است.
۸. عبدالله بن مقداد: وی فرزند فاضل مقداد است. پدرش در سال ۷۹۴ هـ . ق كتاب «الاربعون حدیثاً» را برای او تألیف كرد.
۹.
علی بن الحسن بن علاله یا «علا» یا «علالا»؛ فاضل مقداد از او با عناوین «شیخ صالح»، «عالم» و «فاضل» یاد كرده و در سال ۸۲۲ هـ . ق به او دوبار اجازه روایت داده و متن این دو اجازه نامه را در پشت كتابهای «الاربعون حدیثاً» و «رساله آداب الحج» نوشته است.
۱۰.
علی تولینی نحاریری عاملی: وی معروف به زین الدین، نویسنده كتاب «الكفایه فی الفقه»، یكی از فقیهان و دانشمندان بزرگ نجف بود. او از فاضل مقداد و جمال الدین احمد، فرزند
علی عیناثی عاملی، نقل
روایت می‌كند.
۱۱.
علی بن عبدالعالی المیسی العاملی: وی ملقب به نورالدین، از شاگردان و راویان فاضل مقداد است.
۱۲.
سید رضی الدین بن عبدالملک،
الواعظ القمی.
۱۳.
شیخ قاسم الدین.
۱۴.
محمد بن شجاع القطان الانصاری الحلی: وی ملقب به شمس الدین و معروف به
ابن قطان است. در كتابهای فقهی، نظرات فقهی وی مورد توجه فقیهان واقع شده است. او آثار متعددی در
فقه و
اخلاق دارد، مثل: «
معالم الدین فی فقه آل یاسین» در موضوع
فقه و «ن
هج العرفان فی احکام الایمان» در موضوع
اخلاق، او این اثر را در سال ۸۱۹ هـ . ق تألیف كرده است. دانشمندان علم تراجم، تألیفات او را نشانه فضل و علو مرتبت علمی او دانسته‌اند و او را ستوده‌اند.
[ویرایش]
فاضل مقداد نزد دانشمندان اسلامی، به ویژه فقیهان و مفسران، دارای مقام و منزلت خاصی است. آنان، او را به سبب جامعیتش در علوم عقلی و نقلی با القاب و اوصاف زیبا ستوده‌اند. محقق تستری،
محدث نوری،
محمد باقر خوانساری،
شیخ عباس قمی
و
محمد علی مدرس او را، فاضل،
فقیه،
متکلم، دقیق، دانشمند هوشمند، جمال دین، و پژوهشگری بزرگ معرفی كرده‌اند.
علامه مجلسی در
بحار الانوار می‌گوید: «شیخ بزرگ، مقداد، فرزند عبدالله، از فقیهان بزرگ است و تألیف‌های او در نهایت ارزش و شهرت است.»
شاگردش،
حسن بن راشد حلی، می‌گوید: «شیخ ما، پیشوا، علامه اعظم، ابوعبدالله مقداد كه خداوند چهره او را نورانی كرده است، مردی است با كمال، دارای صدایی رسا، زبانی برّا در گفتار بلیغ و سخنور و در علوم فراوانی متخصص است. وی فقیهی
متکلم، اصولی، نحوی و منطقی است، كه كتاب تألیف كرد و خوب هم تألیف كرد.»
وی نه تنها نزد دانشمندان
شیعه، مقام و منزلت خاصی دارد، بلكه نزد دانشمندان
اهل سنت نیز دارای موقعیت و شهرت فوق العاده‌ای است. نویسنده
التفسیر و المفسرون، از دانشمندان
اهل سنت، كتاب ارزشمند «
کنز العرفان فی فقه القرآن» فاضل مقداد را در كنار سایر كتابهایی كه در مورد
آیات الاحکام نوشته شده است، در فصلی جداگانه متذكر شده و بعد از ذكر مشخصات و اوصاف وی، در مورد آن كتاب به بحث و نقد و نظر پرداخته است.
نویسنده الاعلام می‌گوید: شرف دین، ابوعبدالله مقداد حلی اسدی نجفی، عالمی
متکلم، معروف به فاضل سیوری، از شاگردان
شهید اول و از استادان
حسن بن راشد حلی و
شیخ زین الدین ابن علاء است. فاضل سیوری از بزرگان متكلمین و از پرچمداران پژوهش است. او نقش مهمی در علوم
تفسیر،
کلام،
فقه،
حدیث و ... دارد.
[ویرایش]
زمان وفات فاضل مقداد، همانند زمان تولدش، برای شرح حال نویسان، مجهول بود، ولی بعد از جستجو و كاوش‌های فراوان این مسأله برای آنها معلوم شد. اولین كسی كه به این حقیقت پی برد، جستجوگر و پژوهشگر دانشمند،
شیخ محمد سماوی نجفی، نویسنده الطلیعه (متوفا: ۱۳۷۱ هـ . ق) بود كه تاریخ وفات فاضل مقداد را كه توسط شاگرد فاضل مقداد؛
شیخ حسن بن راشد حلی بر پشت نسخه‌ای از كتاب «القواعد»
شهید اول نوشته شده بود، به دست آورد. وی تاریخ وفات فاضل مقداد را چنین نوشته بود: «شیخ ما، پیشوای اعظم، علامه ابوعبدالله مقداد، فرزند عبدالله، سیوری كه خداوند چهره او را در نجف اشرف نورانی كرده بود، بر شرفش برترین درودها و كامل‌ترین سلام‌ها، روز یكشنبه ۲۶
جمادی الثانی سال ۸۲۶ هـ . ق وفات كرد و در یكی از قبرستانهای
نجف اشرف، به خاك سپرده شد.»
مكان دفنِ وی هنوز به طور دقیق معلوم نشده است. عده‌ای از دانشمندان، از جمله
حسن بن راشد حلی در متن فوق، محل دفن وی را در قبرستانهای نجف دانسته‌اند. منظور از قبرستانهای
نجف، همان مقبره بزرگ وادی السلام، است كه محل دفن بزرگان و اولیای الهی می‌باشد.
نویسنده
روضات الجنات در این مورد می‌گوید: «گمان قوی دارم كه بقعه واقع در دشت «شهروان بغداد» كه در میان اهالی آن سامان، به مقبره مقداد معروف است، مدفن همین فاضل مقداد باشد، كه در آن جا وفات یافته است و یا به حسب وصیت خودش در آن جا دفن شده است؛ چرا كه آن جا محل عبور و تعدد زایرین عتبات عالیات است. و امّا این مقبره نمی‌تواند قبر
مقداد بن اسود کندی از
اصحاب پیامبر ـ صلّی الله علیه و آله ـ (و از خواص علی ـ علیه السلام ـ) باشد؛ چرا كه او بنابر شواهد تاریخی در
قبرستان بقیع واقع در
مدینه (در سال ۳۳ هـ . ق) دفن شده است.
شهروان یا شهرابان دارای نخلستان‌ها و باغ‌های فراوان، در ۱۰۱ كیلومتری شرق
بغداد واقع شده بود و دانشمندان زیادی منسوب به آن هستند.
این مكان در مسیر قافله‌ها و زایرین عتبات عالیات از طرف
ایران،
افغانستان و سایر كشورهای دور دست شرق، به
عراق قرار دارد.
بر روی مرقدی كه منسوب به فاضل مقداد است، بقعه‌ای بلند، سفید و قدیمی ساخته شده است كه جلوه خاصی به این شهر كوچك داده است و محل
زیارت علاقه‌مندان به عالمان و فقیهان
اهل بیت ـ علیهم السّلام ـ می‌باشد. این مرقد آن چنان نزد اهالی آن سامان و سایر جاها مشهور است كه دیگر نام شهر، از شهروان به «مقدادیه» نقل پیدا كرده است و هم اكنون به «المقدادیه» معروف است.
سنّ فاضل مقداد را تا وقت وفات، حدود ۸۰ سال تخمین زده‌اند؛ چرا كه
فخرالمحققین فرزند
علامه حلی استاد
شهید اول، در سال ۷۷۱ هـ . ق درگذشته است و فاضل مقداد همان طور كه در كتاب «الاعتماد شرح رساله واجب الاعتقاد» تصریح كرده، فخر المحققین را درك كرده است و آن كتاب را در زمان حیات جناب فخر نوشته است، بین وفات
فخرالمحققین و شیخ مقداد، ۵۵ سال فاصله است.
از طرفی، بعید به نظر می‌رسد كه وی «رساله واجب الاعتقاد» را پیش از ۲۰ سالگی شرح و تبیین كرده باشد. بنابراین، می‌توان گفت كه وی نزدیك به ۸۰ سال زندگی كرد.
[ویرایش]
[ویرایش]
سایت اندیشه قم
