• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

شؤم (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





شُؤْم (به ضم شین و سکون واو) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای بد یمنی است. حضرت علی (علیه‌السلام) درباره عبدالله بن زبیر، از این واژه استفاده نموده است. این کلمه فقط یکبار در نهج البلاغه آمده است.



شُؤْم به معنای بدیمنی آمده است.


امام علی (علیه‌السّلام) درباره عبدالله بن زبیر فرموده است ««ما زال الزبیر رجلًا منا اهل البیت حتی نَشَا ابنه المشئوم عبدالله»؛ زبير همواره از ما اهل‌بیت (و از ياران خاص ما) بود تا آن‌كه فرزند شومش عبداللَّه نشو و نما كرد (و پدر را گمراه ساخت)».
زبیر بن عوام پسر صفیّه دختر عبد‌المطلب بود، علی هذا او پسر عمّه رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌واله) و پسر عمّه امیر المؤمنین (علیه‌السلام) بود، آنگاه که پسرش عبدالله بن زبیر بزرگ شد او را از امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) و اهل بیت (علیهم‌السّلام) جدا نمود، تا جایی‌که به جنگ آن‌حضرت در «جمل» آورد، لذا فرمود: زبیر بن عوام پیوسته با ما بود تا وقتی که پسر شومش عبدالله بزرگ شد.


این واژه فقط یکبار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. قرشی بنایی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، ج۲، ص۵۷۱.    
۲. طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۶، ص۹۷.    
۳. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱۲، ص۳۱۴.    
۴. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۵۵، حکمت۴۵۳.    
۵. مکارم شیرازی، ناصر، پیام امام امیرالمومنین (علیه‌السّلام)، ج۱۵، ص۵۶۹.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شؤم»، ج۲، ص۵۷۲.    






جعبه ابزار