[ویرایش] سید حسین بروجردی (۱۲۳۸- ۱۲۷۷ ق) فرزند سید رضا، که نسب ایشان با ۲۶ واسطه به شهید زید بن علی بن الحسین «علیهما السلام» می‌رسد، یکی از مفسران قرن ۱۳ هجری است که در رشته‌های مختلف علوم اسلامی چون فقه، اصول، حدیث، ادب و تفسیر دانش آموخت. پدرش از علمای دینی بروجرد بود و از سید عبدالله شبر (م ۱۲۴۲ ق) اجازه اجتهاد داشت.
بروجردی مقدمات علوم را در زادگاه خویش نزد پدرش و سید محمد شفیع جابلقی (م ۱۲۸۰ ق) فرا گرفت، سپس راهی عتبات عراق گردید، در خدمت استادانی چون سید جعفر کشفی دارابی (م ۱۲۶۷ ق) شیخ محمد حسن نجفی معروف به صاحب جواهر (م ۱۲۶۶ ق)، شیخ حسن کاشف الغطاء (م ۱۲۶۲ ق) فرزند شیخ جعفر کاشف الغطاء و شیخ محمد حسین اصفهانی معروف به صاحب فصول (م ۱۲۶۱ ق) تلمذ کرد. او پس از اتمام تحصیلات و رسیدن به درجه اجتهاد به زادگاهش بازگشت و به تدریس و تالیف روی آورد. وی در شعر نیز دست داشت و پاره‌ای از آثارش را به شعر سروده است. برخی علما نیز آشنایی ایشان را با ریاضیات، هیئت و حساب یادآور شده‌اند.
