سیدعبداللّه بن سیدیحیی حالی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
سیدعبداللّه حالی حائری اصفهانی، از شعراء و فضلای قرن دوازدهم هجری در
اصفهان بود است.
[ویرایش]
سیّدعبداللّه حائری اصفهانی متخلّص به «حالی (حسابی)» فرزند سیّدیحیی، از شعراء و فضلای قرن دوازدهم هجری در اصفهان بود است.
وی از
سادات حائری و صاحب فضایل و کمالات باطنی و ظاهری بوده،
خط نسخ را نیکو می‌نوشته و
شعر خوب می‌گفته است. دیوانش قریب پنج هزار بیت بوده و این بیت از اوست:
"زبان خموش و بردن رازم از دل افتاده است ••• ز شمع کشته‌ام آتش به محفل افتاده است".
[ویرایش]
او به سنّ کهولت در سال ۱۱۲۶ق در اصفهان وفات یافته و در
تخت فولاد نزدیک مسجد مصلی مدفون شده است.
[ویرایش]
[ویرایش]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۴، ص۳۶۰.
