ریاست الهی دو قسم است اول عام و آن این است که همه امور دنیایى و دینى مردم را دربرمىگیرد، که از آن به مقام امامت تعبیر مىشود و خداوند متعال آن را به پیامبر اکرم صلّى اللَّه علیه و آله و امامان معصوم علیهم السّلام عطا کرده است.
ریاست اعطایى از سوى خداوند به خاصان و مقربان درگاه خویش، همچون انبیا و اوصیا علیهم السّلام براى هدایت و ارشاد خلق، مشروع و اطاعت همگان از آنان واجب است. همچنین است ریاستهاى خاص، همچون منصب قضاوت و یا امامت جمعه، در صورتى که شخصِ عهده دار آن از دیدگاه شرع مقدس، اهلیت و شایستگى آن را داشته باشد. در غیر این صورت، باطل و تصدى آن بر فرد حرام است.
امام صادق علیه السّلام نیز مىفرماید: «کسى که در پى ریاست باشد هلاک مىشود» و در سخنى دیگر مىفرماید: «کسى که بدون شایستگى ادعاى ریاست کند و کسى که قصدش چنین باشد و (حتى) کسى که آن را حدیث نفس کند، ملعون (و مطرود از رحمت خدا) است».
البته مراد از ریاست طلبى اى که از آن نکوهش شده، مطلوب بودن خود ریاست و دوست داشتن آن به جهت برترى جویى بر دیگران و دستیابى به اغراض دنیوى چون ثروت اندوزى نامشروع و مانند آن است؛ از این رو، کسى که براى احقاق حق و ستیز با باطل در پى ریاست باشد و شایستگى آن را نیز داشته باشد، مشمول نکوهش نمىشود.
