• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

عظیم (قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





عظیم (قرآن) به یکی از اوصاف قرآن اطلاق می‌شود.



«عظیم» صفت مشبهه و به معنای بزرگ است و گویا ریشه آن «عظم» به معنای استخوان باشد و چون بزرگی موجودات استخواندار به بزرگی استخوان آنان بستگی دارد و وقتی گفته می‌شود «عظم الشیء» یعنی بزرگ استخوان شد، وسپس عظمت به معنای مطلق بزرگی نقل و تعمیم داده شده است. این واژه، ابتدا در اشیای محسوس و سپس در امور اعتباری و معنوی به کار رفته است.


«عظیم» از نام‌ها و صفات قرآن است: (ولقد آتیناک سبعا من المثانی والقرآن العظیم)؛ «ما به تو سوره حمد و قرآن عظیم دادیم».
وصف قرآن شریف به «عظیم» هم به لحاظ حقیقت آن است که مرتبه‌ای از علم الهی است و هم به لحاظ اهمیتش در تکامل انسان . برخی معتقدند: علت این که خداوند قرآن را به صفت عظمت یاد کرده، این است که همه امور دین را به نحو اختصار، با بهترین نظم و تمام‌ترین معنی، در بردارد.
[۴] مصباح، محمد تقی، قرآن شناسی، ج۱، ص۵۹.
[۵] جلالی نائینی، محمد رضا، تاریخ جمع قرآن، ص۱۰.
[۶] رامیار، محمود، تاریخ قرآن، ص۳۲.
[۷] ابو الفتوح رازی، حسین بن علی، هفده گفتار در علوم قرآن، ص۳۹.
[۸] شریفی، محمدحسین، شناخت نام‌های قرآن، ص۱۲۷.
[۹] قاضی زاهدی، احمد، شناختی از قرآن، ص۱۱.



۱. حجر/سوره۱۵، آیه۷۸.    .
۲. زبیدی، مرتضی، تاج العروس من جواهر القاموس، ج۳۳، ص۱۱۳.    
۳. ابن منظور، محمد بن مکرم، لسان العرب، ج۱۲، ص۴۰۹.    
۴. مصباح، محمد تقی، قرآن شناسی، ج۱، ص۵۹.
۵. جلالی نائینی، محمد رضا، تاریخ جمع قرآن، ص۱۰.
۶. رامیار، محمود، تاریخ قرآن، ص۳۲.
۷. ابو الفتوح رازی، حسین بن علی، هفده گفتار در علوم قرآن، ص۳۹.
۸. شریفی، محمدحسین، شناخت نام‌های قرآن، ص۱۲۷.
۹. قاضی زاهدی، احمد، شناختی از قرآن، ص۱۱.
۱۰. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۳۳۹.    
۱۱. طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القران، ج۶، ص۱۳۰.    



فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «عظیم».    



جعبه ابزار