حسن بن داوود حلی

ابومحمد حسن‌ بن‌ علی‌ بن داود حلى (۶۴۷-بعد از ۷۰۷ق/۱۲۴۹-بعد از ۱۳۰۷م)، مشهور به ابن داود حلی، ملقب‌ به‌ تقی‌الدین‌، سلطان‌العلماء و تاج‌المحدثین، عالم رجالی‌، فقیه‌ و ادیب‌ امامی و از علماى بزرگ شیعه در قرن هفتم هجرى بود.
او در علم فقه و اصول، تفسیر، ادبيات، نحو، صرف، معانی، بیان، بدیع، عروض و در علم اصول عقايد و منطق مهارت داشت و معاصر با علامه حلی بود.
محقق‌ حلی‌ (صاحب شرایع) و سید جمال‌الدین‌ احمد بن‌ طاووس‌، ابن‌ جهیم‌ اسدی‌، نجیب‌الدین‌ یحیی‌ بن‌ سعید حلی‌، خواجه‌ نصیر طوسی‌ و پدر علامه‌ حلی‌ از مشایخ ابن داود شمرده شده است.
ابن داود دارای تالیفات بسیاری است که مشهورترین آنها کتاب الرجال بوده که شهرت ابن داود به خاطر این کتاب است.
(ادامه)

شبکه اجتماعی ویکی‌فقه